Καταυλισμός (μέρος 4ο) - Αναρρωτήριο

-Για να καταλάβω, γιατί θα έπρεπε να μου κάνει εντύπωση; Ασφαλώς και ό, τι συνέβη αποτελούσε μια πιθανότητα. Δεν καταλαβαίνω γιατί έχετε σοκαριστεί έτσι.

Ο Μακένζι, με το γνωστό απαθές ύφος του σχολίαζε το συμβάν που τάραξε το πρωινό στον Καταυλισμό. Είχε πια μεσημεριάσει για τα καλά. Ο ήλιος μαλάκωνε το κρύο της νύχτας. Θα μπορούσε να πει κανείς πως μάλλον η θερμοκρασία ήταν ασυνήθιστα υψηλή για αρχές του χειμωνιάτικου κύκλου. Ο Βαλερύ είχε συνέλθει πλήρως. Με σφιγμένα τα χείλη και ερευνητικό βλέμμα προσπαθούσε να "κόψει" αντιδράσεις. Όλοι όσοι έμεναν στον Καταυλισμό είχαν περάσει πια από την παράγκα του Σιντ γεμάτοι απορία να δουν τι συνέβη στον Βαλερύ. Ο Σιντ εξήγησε το περιστατικό και πώς ο Βαλερύ έπεσε αναίσθητος μπροστά του χωρίς να καταλάβει ποιος ευθυνόταν για την πληγή στο χέρι του φίλου του. Τώρα, βέβαια, όλοι ήξεραν πως είχαν τα πράγματα. Η εμφάνιση του Σορίν με τον Κύριοσμιθ αρκούσε για να βγουν άμεσα συμπεράσματα. Όλοι κατάλαβαν ότι άνθρωπος και ζώο είχαν παλέψει μεταξύ τους. Ο Βαλερύ είδε το χέρι του να σκίζεται από τα δόντια του Κυρίουσμιθ και ο Κύριοςσμιθ είχε νιώσει τον πόνο από τις μπότες που του συνέθλιβαν τα πίσω πόδια και τις νυχιές που τον γέμιζαν πληγές εδώ κι εκεί.

Η Μάρθα περιποιήθηκε το τραύμα του Βαλερύ, σταμάτησε την αιμορραγία και του περίδεσε το χέρι με κάτι κιτρινισμένες γάζες που βρήκε σε ένα παλιό μπαούλο. Αργότερα, όπως είχε υποσχεθεί, πήγε στην παράγκα του Σορίν να δει τι θα μπορούσε να κάνει και με το σκυλί. Εκεί βρήκε το Σορίν να έχει ακουμπήσει την πλάτη στο πλάι της παράγκας. Είχε τα μάτια του κλειστά ενώ το χέρι του μηχανικά χάιδευε το σκυλί στο λαιμό. Δίπλα του παρατημένο και άδειο ήταν το μπουκάλι του.

-Ε, Σορίν, τι κάνεις;
-Κοίτα τι έκανε ο τρελός στον Κύριοσμιθ, μουρμούρησε εκείνος.

Χωρίς να πουν άλλη κουβέντα, η Μάρθα έσκυψε προς τον σκύλο. Ο Κύριοςσμιθ κλαψούριζε ακόμα – η αλήθεια είναι πολύ πιο σιγά πια. Το τρίχωμα του μύριζε αλκοόλ. Ασφαλώς γνώριμη μυρωδιά για τη Μάρθα - της θύμιζε την μπουκάλα που έβρισκε κάθε πρωί στην πόρτα της αλλά και πλήθος από αντρικές ανάσες που λαχάνιαζαν πάνω της στο παρελθόν. Είδε ότι δεν είχε καμία σοβαρή ανοιχτή πληγή. Ύστερα όμως πρόσεξε πως κάτι δεν πήγαινε καλά με τα πίσω πόδια του σκυλιού· ειδικά με το αριστερό του. Ψηλάφισε πρώτα το δεξί. Ο Κύριοςσμιθ δεν αντέδρασε ιδιαίτερα. Την ώρα όμως που πίεσε ελαφρά την κλείδωση του αριστερού ποδιού ο σκύλος πετάχτηκε και έσκουξε σαν μωρό - όπως ο μικρός Τζόσουα έκλαιγε κάθε φορά που ήθελε να δηλώσει με τον πιο σπαρακτικό τρόπο ότι πεινούσε. Και πάλι η Μάρθα απόδιωξε τις θλιβερές εικόνες του παρελθόντος της. Συνειδητοποίησε όμως πως τίποτα δεν μπορούσε να κάνει παραπάνω για τον Κύριοσμιθ. Ο χρόνος – αυτός ο γιατρός που δεν έχει ορκιστεί σε κανέναν Ιπποκράτη - θα έφτιαχνε τα χτυπήματα και θα επέτρεπε να ξαναδέσουν τα οστά και οι αρθρώσεις. Ψέλλισε:

-Δυστυχώς, Κύριεσμιθ, θα κουτσαίνεις στο εξής καλέ μου. Θα πονάς κάθε τόσο και θα κουράζεσαι αλλά είναι κι αυτός ένας τρόπος να θυμάσαι τα άσχημα. Κι αυτές οι πληγές της μνήμης είναι ακόμα χειρότερες από τις σωματικές, αγιάτρευτες.

Στη συνέχεια γύρισε προς τον Σορίν. Εκείνος είχε ακόμα κλειστά τα μάτια του αλλά δάκρυα είχαν κυλήσει στα μάγουλά του. Ποιος ξέρει; Ίσως οι μνήμες από το Τσίρκο, ίσως η τρυφερότητα που ένιωσε μετά από καιρό για τον Κύριοσμιθ, ίσως η παρηγορητική Μάρθα, ίσως κάτι απ' όλα. Η Μάρθα σκούπισε τα μάγουλα του και μετά από καιρό πήρε ξανά στην αγκαλιά της ένα αρσενικό. Μύρισε πάλι αλκοόλ στην ανάσα του αλλά δεν ήταν λαχανιασμένος. Του έδωσε ένα στοργικό φιλί στο μέτωπο και έφυγε. Αναρωτιόταν μήπως το είχε παρακάνει με τις τρυφερότητες. Αυτό το φέρσιμο της είχε φανεί πρέπον για τη στιγμή εκείνη.

Ο Σιντ έβαζε τα πράγματα σε μια σειρά καθώς συζητούσε με τον Φωκά, τον Αντρέι, τον Μακένζι. Ο Εσθέρο δεν συμμετείχε στις κουβέντες. Και παρά το γεγονός ότι ο Σιντ, από ευγένεια θες, προσπαθούσε να προσφέρει στις αναλύσεις που έκαναν οι υπόλοιποι για τα αίτια του συμβάντος, είχε το μυαλό περισσότερο στον Εσθέρο. Του φαινόταν ότι όποτε ήταν νηφάλιος γινόταν όλο και πιο απόμακρος και κλειστός τον τελευταίο καιρό.

-Ίσως να έχω άδικο, σκεφτόταν. Ίσως ο Εσθέρο να είναι ο ίδιος αλλά εγώ να επιζητώ τη συντροφιά του περισσότερο και γι' αυτό να ενοχλούμαι τόσο.

Άφησε την υπόλοιπη παρέα και προσπάθησε να προσεγγίσει τον αμίλητο και ανέκφραστο Εσθέρο.

-Θα σου έδινα την πιο φανταστική κιθάρα αν υπήρχε ένας τρόπος να μπω στο μυαλό σου και να καταλάβω τι σκέφτεσαι. Αλήθεια, θα έβρισκα ένα τρόπο να τη βρω και να σου τη δώσω αρκεί να ένιωθα πως σε καταλαβαίνω λίγο περισσότερο. Μιλάς με ιστορίες και μουσική αλλά ποτέ δε μιλάς για αυτά που αισθάνεσαι.

Μια λάμψη φώτισε φευγαλέα το βλέμμα του Εσθέρο, ακούμπησε τον ώμο του Σιντ, χαμογέλασε ελαφριά και σηκώθηκε.

-Πάντα έτσι ήμουν Σιντ. Αν δεν έχεις μάθει να εμπιστεύεσαι και να ανοίγεσαι πολύ δύσκολα το κάνεις όσο μεγαλώνεις. Και οι ιστορίες που λέω κι οι νότες που παίζω είναι ο τρόπος μου να ξεχνάω την ανάγκη μου για πραγματική συντροφιά. Άλλωστε δε θέλω άλλη κιθάρα κι ας είναι η ακριβότερη του κόσμου. Αυτή που έχω, η παλιά και κουρασμένη, αυτή μου ταιριάζει.