Θέατρο Ποικιλιών

Απο τις σημειωσεις του Αντρέι.
Οι ηθοποιοι αφου τους εξηγηθει λεπτομερως η διαδικασια που θα ακολουθηθει πριν την παρασταση και κατα την διαρκεια της, ενημερωνονται και για τις πιθανες ανεπιθυμητες παρενεργειες ακομα και με τεκμηριωμενα παραδειγματα, φωτογραφιες παλαιων ηθοποιων πριν και μετα την παρασταση καθως και ιατρικες γνωματευσεις.
Ολα αυτα επισυναπτονται στην σελιδα αναληψης ευθυνης που υπογραφει ο καθε ηθοποιος αναλαμβανοντας πληρως την ευθυνη για την συμμετοχη του.
Ακολουθει παραμονη τους σε ανοιχτο χωρο ιδιαιτερου φυσικου καλλους π.χ. σπιτι σε βουνο.
Η περιοδος αυτη ειναι δυο εβδομαδες.
Αμεσως μετα κλεινονται σε σκοτεινο θαλαμο για μια εβδομαδα.
Παραλαμβανουν ελαχιστη, στοιχειωδη τροφη και νερο με μηχανικα μεσα. Καμια επαφη με αλλο προσωπα αυτο το διαστημα. Το τι αλλο εκτυλισσεται εκει μας ειναι -προς στιγμην- αγνωστο.
Ακολουθει ανανηψη και επαναφορα σε ιατρικο θαλαμο.
Πιθανη η ληψη ορών για επαναφορα σωματικων παραμετρων σε κανονικα επιπεδα.
Την τεταρτη μερα τους δινεται ο ρολος που δεν υπερβαινει την μια σελιδα.
Εκει μεσα αναγραφεται το ονομα τους στο εργο, το παρελθον τους/επαγγελμα, ποιους θα συναντησουν κατα την εξελιξη του εργου και ποια ειναι γενικα η αποστολη τους.
Το τελος του εργου δεν προδιαγραφεται οπως επισης και η χρονικη του διαρκεια.
Φημες οτι αλλοι ηθοποιοι αφεθηκαν να παιζουν μεταξυ τους εφ όρου ζωης την υποθεση του εργου κρινονται ως ανυποστατες και μονο σαν φαρσα μεταξυ των εκαστοτε ηθοποιων πρεπει να εκληφθει.

Ο Φοίνικας του Βαλερύ

Ο Βαλερύ μπορεί να διάλεξε να φέρει ως τίτλο την βαρύγδουπη ονομασία του εργολάβου και προέδρου του Κέντρου Μοριακής Ανασύνθεσης και Ραδιοφώνου αλλά παρότι είχε εμπνευστεί από τα βιβλία βιολογίας και φυσικοχημείας που είχε μελετήσει καμία σχέση δεν είχε με την επιστημονική μεριά του θέματος.

Η αλήθεια είναι ότι ο Βαλερύ γοητεύτηκε από τον τίτλο σκεπτόμενος την πορεία της ζωής του μέχρι να καταλήξει στον Καταυλισμό. "Μπορείς να είσαι όποιος πιστεύεις ότι είσαι στη ζωή", σκεφτόταν. Και πράγματι, αυτός ήταν ο Ιβάν Πετρόφ, ο Κύριος Σμιθ, ο Βαλερύ. Και κάθε φορά πίστευε και έμπαινε στο πετσί της προσωπικότητας που υποδυόταν, ήταν άλλος. Ο πυρήνας του παρέμενε φιλομαθής και ευαίσθητος αλλά το περίβλημα άλλαζε, μεταλλασσόταν, ανασυνθετόταν! Ο Ιβάν Πετρόφ ήταν χαμογελαστός και δραστήριος. Ο Κύριος Σμιθ ήταν σοβαρός και μετρημένος. Ο Βαλερύ φλέρταρε συνεχώς με τα όρια της τρέλας όπως την αντιλαμβάνεται ο κοινός νους. Ο ίδιος πίστευε ότι ήταν η πιο αληθινή του προσωπικότητα μέχρι τότε.

Η μοριακή ανασύνθεση δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την αναγέννηση ενός ανθρώπου σε μια καινούρια ζωή...μέχρι την επόμενη. "Ζούμε μια φορά αλλά ζούμε πολλές ζωές", έλεγε στους άλλους όταν το πιοτό μιλούσε γύρω από τη φωτιά και συμπλήρωνε: "Κι όλα αυτά χωρίς να χρειαστεί να πεθάνεις πρώτα - αν δεν καταργείς έτσι το θάνατο, τότε πως αλλιώς;"

Η έννοια του ραδιοφώνου είχε μπει συμπληρωματικά. Ο Βαλερύ οραματιζόταν ότι κάποτε οι άνθρωποι που βασανίζονται καθημερινά θα άκουγαν τα κηρύγματά του μέσα από ραδιοκύματα παγκόσμιας εμβέλειας ώστε να μπορούν κι εκείνοι να αναδομήσουν το Είναι τους και να γίνουν ό,τι ονειρεύονταν. "Αρκεί να το πιστέψεις", αυτό θα ήταν το σλόγκαν του!

Ο Ιβάν, ο Κύριος Σμιθ, ο Βαλερύ

Κανονικός. Αυτή η λέξη ίσως περιγραφεί ιδανικά τον μικρό Ιβάν Πετρόφ. Ο μικρότερος από τα τρία παιδιά μιας μέσης οικογένειας. Μεγάλωσε στη Φιλλιπούπολη της Βουλγαρίας όπου και σπούδασε στο τοπικό πανεπιστήμιο. Εκεί άρχισε να πρωτοεμφανίζεται η τρέλα του. Περνούσε ατελείωτες ώρες στις βιβλιοθήκες. Μελετούσε οικονομικά, λογοτεχνία και ποίηση, ιστορία, φυσική, μαθηματικά, τα πάντα. Αποφοίτησε από το τμήμα Αρχιτεκτονικής με μέτριο βαθμό. Ξεκίνησε να στήνει μια μικρή εταιρία που επένδυε σε ακίνητα. Πραγματικά έξυπνος και καπάτσος έβλεπε την εταιρία να μεγαλώνει και να βγάζει κέρδη. Όπως όμως συμβαίνει σε πολλές τέτοιες περιπτώσεις, το γρήγορο κέρδος έφερε και τη λάθος κίνηση, το απότομο άνοιγμα, την οικονομική καταστροφή. Έφυγε από τη Βουλγαρία στα 29 του αφήνοντας πίσω χρέη και πιστωτές που τον αναζητούσαν.

Δεύτερη ευκαιρία στην Αμερική. Ξεκίνησε να δουλεύει σε μια εταιρία μεταφορών γράφοντας πολλά χιλιόμετρα στους δρόμους των αχανών αμερικάνικων εκτάσεων. Εκμεταλλεύτηκε γρήγορα τις γνωριμίες του και έστησε μια δική του φίρμα μεταφορών. Η δουλειά δεν πήγε καλά και ο Ιβάν έχασε όλα του τα υπάρχοντα. Έφυγε από την Αμερική αφήνοντας πίσω του χρέη και πιστωτές που τον αναζητούσαν.

Τρίτη ευκαιρία, Αμαζόνιος. Βρήκε μία ομάδα επενδυτών που αξιοποιούσαν την ξυλεία που έβρισκαν στα αιωνόβια δάση. Πανύψηλα δέντρα έπεφταν από τα αλυσοπρίονα. Εκεί συστήθηκε σαν Κύριος Σμιθ. Μαζί του είχε όσα δολάρια είχε καταφέρει να περισώσει. Με έξυπνους χειρισμούς και πολύ υφάκι κατάφερε να πείσει τους Μεξικανούς επενδυτές ότι μπορούσαν να συνεταιρισθούν. Η παράνομη υλοτομία απέδιδε καρπούς. Ο Κύριος Σμιθ άρχισε να επενδύει και στη σόγια. Η τρίτη ευκαιρία του αποδείχτηκε και η πιο προσοδοφόρα. Μέχρι που κυνηγήθηκε από τις τοπικές αρχές. Στην αρχή μπορούσε να λαδώνει την αστυνομία και τα δασαρχεία και όλα λύνονταν. Σταδιακά, και κάτω από την πίεση λόγω της προβολής της οικολογικής καταστροφής από διάφορες οργανώσεις, ο Κύριος Σμιθ άρχισε να έχει πρόβλημα με τις αρχές. Όταν άρχισε έρευνα για το ποιόν του αποφάσισε να φύγει έχοντας πια ελάχιστα χρήματα αφού η περιουσία του κατασχέθηκε.

Κατέληξε στον Καταυλισμό. Την πρώτη μέρα εμφανίστηκε στα υπόλοιπα μέλη φορώντας ένα ακριβό κοστούμι και γυαλιστερά παπούτσια. Οι υπόλοιποι νόμιζαν ότι ήταν κάποιος εκπρόσωπος της εκκλησίας μέχρι που γνωρίστηκαν και ο Κύριος Σμιθ αφομοιώθηκε στον πληθυσμό σαν Βαλερύ. Σταμάτησε να κυνηγά τον υλικό πλούτο και επέστρεψε στην αναζήτηση του πνευματικού πλούτου όπως όταν ήταν φοιτητής. Ο καιρός περνούσε και όσο ο Βαλερύ βυθιζόταν στα βιβλία του τόσο η τρέλα του μεγάλωνε. Μια μέρα τους ανακοίνωσε ότι θα έπρεπε να ξέρουν ότι η ιδιότητά του στο εξής θα ήταν εκείνη του προέδρου της Μοριακής Ανασύνθεσης. Κανείς δεν του έδωσε ιδιαίτερη σημασία – είχαν πια συνηθίσει τις εκλάμψεις της τρέλας του.

Όταν ένας ταλαιπωρημένος σκύλος κατέφτασε ένα πρωί στον Καταυλισμό, ο Βαλερύ τον περιμάζεψε, τον τάισε και τον βάφτισε:

-Εσύ θα είσαι ο Κύριοςσμιθ!

Αργότερα τον παρουσίασε και στους υπόλοιπους και έκανε τις απαραίτητες συστάσεις. Για την περίσταση είχε ξαναφορέσει το ακριβό του κοστούμι (που πια ήταν πολυκαιρισμένο) και τα γυαλιστερά του παπούτσια (που πια δύσκολα διέκρινες το δέρμα από τις λάσπες).

-Σας παρουσιάζω τον Κύριοσμιθ, να τον αγαπάτε και να τον φροντίζετε όπως εγώ. Είναι καταπληκτικό ζωντανό και αξίζει κάθε τρυφερότητας, είχε πει καθώς κάθονταν όλοι μαζί γύρω από τη φωτιά.

Καταυλισμός, 5. Το δώρο του Μακένζι

Οσοι ελεγαν πως ο Μακένζι ηταν ανηθικος δεν ηξεραν οτι αυτος εδινε τις πιο μεγαλες μαχες απ' ολους.
Οι αλλοι ειχανε τους κανονες τους και βαδιζαν.
Τα θελω τους, αυτους και αυτα που ελεγαν οτι νοιαζονταν.
Αυτος τι ειχε;
Το ζαρι στο μυαλο του ειχε μονο.
Ε Μακενζι, θα μεινεις με την Σοφί; 1977 Αθηνα.
Το ζαρι στο μυαλο του εβαλε μονα-ζυγα και γυρισε και κοιταξε στο δρομο.
Ενα μπλε Μιραφιορι, αριθμος ΕΒ-1326. Δε μενω.
Κι αν τον ρωταγαν δεν θ'απαντουσε αλλα αν διαβαζαν τη σκεψη του θα εβλεπαν "το τι κακο θα φερει αυτη ή αλλη αποφαση κανεις δεν το ξερει. Οπως και τις συνεπειες που θα λειανθουν απ' το χρονο, οτι κι αν κανω τωρα".
Δευτερη ευκαιρια ποτε δεν εδινε στο ζαρι του. Εφυγε.

Σουρουπωνε εξω, θα πηγαινε για τη φωτια, ισως αν η Μαρθα ερχοταν σημερα να της εξηγουσε, αν μπορουσε να την πεισει οτι ηταν κατι παραπανω απο το αλκοολ που τους επαιρνε τα μυαλα κατι βραδυα.
Ανοιξε την πορτα, το παπουτσι του κλωτσησε κατι. Βιβλιο. Εσκυψε και το μαζεψε.
Διαβασε το παλιοκαιρισμενο εξωφυλλο.
Μιχαήλ Μπουλγκάκωφ, Ο Μαίτρ και η Μαργαρίτα.
Κοιταξε γυρω. Κανεις. Κατι φωνες ακουγονταν μονο απο το μερος που ηταν η φωτια. Ειχαν αρχισει και μαζευονταν.
Γυρισε παλι μεσα στη παραγκα.
Ας περιμενε η Μαρθα τις εξηγησεις της.
Ας περιμεναν ολοι.

Καταυλισμός (μέρος 4ο) - Αναρρωτήριο

-Για να καταλάβω, γιατί θα έπρεπε να μου κάνει εντύπωση; Ασφαλώς και ό, τι συνέβη αποτελούσε μια πιθανότητα. Δεν καταλαβαίνω γιατί έχετε σοκαριστεί έτσι.

Ο Μακένζι, με το γνωστό απαθές ύφος του σχολίαζε το συμβάν που τάραξε το πρωινό στον Καταυλισμό. Είχε πια μεσημεριάσει για τα καλά. Ο ήλιος μαλάκωνε το κρύο της νύχτας. Θα μπορούσε να πει κανείς πως μάλλον η θερμοκρασία ήταν ασυνήθιστα υψηλή για αρχές του χειμωνιάτικου κύκλου. Ο Βαλερύ είχε συνέλθει πλήρως. Με σφιγμένα τα χείλη και ερευνητικό βλέμμα προσπαθούσε να "κόψει" αντιδράσεις. Όλοι όσοι έμεναν στον Καταυλισμό είχαν περάσει πια από την παράγκα του Σιντ γεμάτοι απορία να δουν τι συνέβη στον Βαλερύ. Ο Σιντ εξήγησε το περιστατικό και πώς ο Βαλερύ έπεσε αναίσθητος μπροστά του χωρίς να καταλάβει ποιος ευθυνόταν για την πληγή στο χέρι του φίλου του. Τώρα, βέβαια, όλοι ήξεραν πως είχαν τα πράγματα. Η εμφάνιση του Σορίν με τον Κύριοσμιθ αρκούσε για να βγουν άμεσα συμπεράσματα. Όλοι κατάλαβαν ότι άνθρωπος και ζώο είχαν παλέψει μεταξύ τους. Ο Βαλερύ είδε το χέρι του να σκίζεται από τα δόντια του Κυρίουσμιθ και ο Κύριοςσμιθ είχε νιώσει τον πόνο από τις μπότες που του συνέθλιβαν τα πίσω πόδια και τις νυχιές που τον γέμιζαν πληγές εδώ κι εκεί.

Η Μάρθα περιποιήθηκε το τραύμα του Βαλερύ, σταμάτησε την αιμορραγία και του περίδεσε το χέρι με κάτι κιτρινισμένες γάζες που βρήκε σε ένα παλιό μπαούλο. Αργότερα, όπως είχε υποσχεθεί, πήγε στην παράγκα του Σορίν να δει τι θα μπορούσε να κάνει και με το σκυλί. Εκεί βρήκε το Σορίν να έχει ακουμπήσει την πλάτη στο πλάι της παράγκας. Είχε τα μάτια του κλειστά ενώ το χέρι του μηχανικά χάιδευε το σκυλί στο λαιμό. Δίπλα του παρατημένο και άδειο ήταν το μπουκάλι του.

-Ε, Σορίν, τι κάνεις;
-Κοίτα τι έκανε ο τρελός στον Κύριοσμιθ, μουρμούρησε εκείνος.

Χωρίς να πουν άλλη κουβέντα, η Μάρθα έσκυψε προς τον σκύλο. Ο Κύριοςσμιθ κλαψούριζε ακόμα – η αλήθεια είναι πολύ πιο σιγά πια. Το τρίχωμα του μύριζε αλκοόλ. Ασφαλώς γνώριμη μυρωδιά για τη Μάρθα - της θύμιζε την μπουκάλα που έβρισκε κάθε πρωί στην πόρτα της αλλά και πλήθος από αντρικές ανάσες που λαχάνιαζαν πάνω της στο παρελθόν. Είδε ότι δεν είχε καμία σοβαρή ανοιχτή πληγή. Ύστερα όμως πρόσεξε πως κάτι δεν πήγαινε καλά με τα πίσω πόδια του σκυλιού· ειδικά με το αριστερό του. Ψηλάφισε πρώτα το δεξί. Ο Κύριοςσμιθ δεν αντέδρασε ιδιαίτερα. Την ώρα όμως που πίεσε ελαφρά την κλείδωση του αριστερού ποδιού ο σκύλος πετάχτηκε και έσκουξε σαν μωρό - όπως ο μικρός Τζόσουα έκλαιγε κάθε φορά που ήθελε να δηλώσει με τον πιο σπαρακτικό τρόπο ότι πεινούσε. Και πάλι η Μάρθα απόδιωξε τις θλιβερές εικόνες του παρελθόντος της. Συνειδητοποίησε όμως πως τίποτα δεν μπορούσε να κάνει παραπάνω για τον Κύριοσμιθ. Ο χρόνος – αυτός ο γιατρός που δεν έχει ορκιστεί σε κανέναν Ιπποκράτη - θα έφτιαχνε τα χτυπήματα και θα επέτρεπε να ξαναδέσουν τα οστά και οι αρθρώσεις. Ψέλλισε:

-Δυστυχώς, Κύριεσμιθ, θα κουτσαίνεις στο εξής καλέ μου. Θα πονάς κάθε τόσο και θα κουράζεσαι αλλά είναι κι αυτός ένας τρόπος να θυμάσαι τα άσχημα. Κι αυτές οι πληγές της μνήμης είναι ακόμα χειρότερες από τις σωματικές, αγιάτρευτες.

Στη συνέχεια γύρισε προς τον Σορίν. Εκείνος είχε ακόμα κλειστά τα μάτια του αλλά δάκρυα είχαν κυλήσει στα μάγουλά του. Ποιος ξέρει; Ίσως οι μνήμες από το Τσίρκο, ίσως η τρυφερότητα που ένιωσε μετά από καιρό για τον Κύριοσμιθ, ίσως η παρηγορητική Μάρθα, ίσως κάτι απ' όλα. Η Μάρθα σκούπισε τα μάγουλα του και μετά από καιρό πήρε ξανά στην αγκαλιά της ένα αρσενικό. Μύρισε πάλι αλκοόλ στην ανάσα του αλλά δεν ήταν λαχανιασμένος. Του έδωσε ένα στοργικό φιλί στο μέτωπο και έφυγε. Αναρωτιόταν μήπως το είχε παρακάνει με τις τρυφερότητες. Αυτό το φέρσιμο της είχε φανεί πρέπον για τη στιγμή εκείνη.

Ο Σιντ έβαζε τα πράγματα σε μια σειρά καθώς συζητούσε με τον Φωκά, τον Αντρέι, τον Μακένζι. Ο Εσθέρο δεν συμμετείχε στις κουβέντες. Και παρά το γεγονός ότι ο Σιντ, από ευγένεια θες, προσπαθούσε να προσφέρει στις αναλύσεις που έκαναν οι υπόλοιποι για τα αίτια του συμβάντος, είχε το μυαλό περισσότερο στον Εσθέρο. Του φαινόταν ότι όποτε ήταν νηφάλιος γινόταν όλο και πιο απόμακρος και κλειστός τον τελευταίο καιρό.

-Ίσως να έχω άδικο, σκεφτόταν. Ίσως ο Εσθέρο να είναι ο ίδιος αλλά εγώ να επιζητώ τη συντροφιά του περισσότερο και γι' αυτό να ενοχλούμαι τόσο.

Άφησε την υπόλοιπη παρέα και προσπάθησε να προσεγγίσει τον αμίλητο και ανέκφραστο Εσθέρο.

-Θα σου έδινα την πιο φανταστική κιθάρα αν υπήρχε ένας τρόπος να μπω στο μυαλό σου και να καταλάβω τι σκέφτεσαι. Αλήθεια, θα έβρισκα ένα τρόπο να τη βρω και να σου τη δώσω αρκεί να ένιωθα πως σε καταλαβαίνω λίγο περισσότερο. Μιλάς με ιστορίες και μουσική αλλά ποτέ δε μιλάς για αυτά που αισθάνεσαι.

Μια λάμψη φώτισε φευγαλέα το βλέμμα του Εσθέρο, ακούμπησε τον ώμο του Σιντ, χαμογέλασε ελαφριά και σηκώθηκε.

-Πάντα έτσι ήμουν Σιντ. Αν δεν έχεις μάθει να εμπιστεύεσαι και να ανοίγεσαι πολύ δύσκολα το κάνεις όσο μεγαλώνεις. Και οι ιστορίες που λέω κι οι νότες που παίζω είναι ο τρόπος μου να ξεχνάω την ανάγκη μου για πραγματική συντροφιά. Άλλωστε δε θέλω άλλη κιθάρα κι ας είναι η ακριβότερη του κόσμου. Αυτή που έχω, η παλιά και κουρασμένη, αυτή μου ταιριάζει.

Πυροτεχνήματα για τον Μακένζι

Αν ο Μακένζι ήταν σύγχρονός μας, αν δηλαδή ζούσε ανάμεσά μας και ήταν υπαρκτό πρόσωπο, τότε σήμερα θα έπρεπε να του ευχηθούμε "Χρόνια Πολλά". 8 Οκτώβρη – τα γενέθλια του Μακένζι! Θα έκλεινε τα 57 του. Μιλάω υποθετικά. Δεν ξέρω αν υπάρχει Μακένζι και ούτε αν κάποιος από όλους αυτούς τους Μακένζι που ζουν στις μέρες μας κλείνει σήμερα τα 57 και ούτε αν κάποιος από τους Μακένζι που ζουν και έχουν γενέθλια έχει γεννηθεί στην Μομπάσα και κατέληξε στον Καταυλισμό. Θα μπορούσε όμως, έτσι δεν είναι; Αποτελεί κι αυτό μια πιθανότητα.

Οι πιθανότητες: Αυτές που τόσο γοήτευσαν τον Μακένζι. Αυτές που πάνω τους στήριξε όλη τη θεωρία του περί Fuzzy Ethics και τελικά έγιναν τρόπος ζωής του. Πως όμως του ήρθε αυτή η ιδέα; Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι ευθύνονται εκείνες οι χειρόγραφες σημειώσεις που έπεσαν στα χέρια του. Άνηκαν σε ένα στατιστικό. Από εκείνες ο Μακένζι κράτησε τα εξής, πάνω στα οποία δούλεψε και θεμελίωσε το αξίωμα ότι οι ηθικές επιλογές μας είναι τυχαίες:

1) Κάθε ενδεχόμενο παίρνει τιμή από 0 έως 1. Στο 0 αντιστοιχεί το αδύνατο και στο 1 το βέβαιο ενδεχόμενο. Τα ενδεχόμενα μπορούν να πάρουν οποιαδήποτε τιμή μέσα σε αυτό το διάστημα. Αν μάλιστα η τιμή που θα πάρει η πιθανότητα του ενδεχομένου είναι τελείως τυχαία και δεν μπορεί να προβλεφθεί θεωρώντας ότι κάθε τιμή στο διάστημα είναι ισοπίθανη τότε το δείγμα ακολουθεί ομοιόμορφη κατανομή – κάτι που φυσικά συμβαίνει σπάνια. Αν όμως μια ηθική απόφαση δεν επηρεάζεται από εξωτερικούς παράγοντες ή κοινωνικές συμβάσεις, πρότυπα συμπεριφοράς, θρησκευτικές επιταγές τείνει να τυχαιοποιηθεί και κατά τον Μακένζι προσεγγίζει την ομοιόμορφη κατανομή.

2) Σε μία διαδικασία λήψης απόφασης όπου εισάγεται η έννοια του κέρδους ο δράστης αποφασίζει με γνώμονα την μεγιστοποίηση του κέρδους σε σχέση με τις επικρατούσες συνθήκες. Σε τέτοια προβλήματα ως αντίπαλο δέος προβάλει η Φύση ως άλλος ένας δράστης που περικλείει όλες τις συνθήκες ενός δυναμικού περιβάλλοντος ακόμα και άλλα δρώντα όντα. Και αυτή προσπαθεί να μεγιστοποιήσει το κέρδος της. Έχουμε έτσι μια διαρκή πάλη συμφερόντων ανάμεσα στις δύο μεριές. Ο Μακένζι θεώρησε ότι αν ο δράστης μιας ηθικής απόφασης διαγράψει την έννοια του συμφέροντος ή του κέρδους τότε καταργεί τη φύση αφού δεν την αντιμετωπίζει και οι αποφάσεις του είναι αποκλειστικά δικό του θέμα αδιαφορώντας για το συμφέρον και τις συνέπειες.

3) Κάθε απόφαση ακολουθεί μια συγκεκριμένη κατανόμη άλλοτε γνωστή και άλλοτε άγνωστη. Μια πλήρως τυχαιοποιημένη απόφαση ακολουθεί ομοιόμορφη κατανομή κατά τον Μακένζι. Άλλες μπορούν να περιγραφούν μέσω κανονικής κατανομής αφού οι τιμές τείνουν να συγκεντρώνονται γύρω από το 0.5 και να απλώνονται προς τα άκρα του διαστήματος (0,1). Ο Μακένζι αναγνωρίζει ότι στον πραγματικό κόσμο η ταυτοποίηση ενός συνόλου ενδεχομένων συχνά δε φαίνεται να ακολουθεί κάποιο πρότυπο. Σε τέτοιες περιπτώσεις θεωρεί ότι τα ενδεχόμενα είναι ελεύθερα κατανομής.

Βασιζόμενος σε αυτές τις αρχές θεμελίωσε τα Fuzzy Ethics. Σκοπός του δεν ήταν τόσο να σπάσει τα πρότυπα όσο να απελευθερώσει τον άνθρωπο από το ηθικό βάρος. Ήξερε ότι κάποιες φορές θα γινόταν δυσάρεστος ή επιθετικός λόγω αυτής της στάσης ή ότι κάποιος που δρα παρομοίως θα μπορούσε να του γίνει δυσάρεστος ή να του επιτεθεί. Θεωρεί όμως πως από τη στιγμή που αυτό γίνεται ως κομμάτι της απελευθέρωσης και όχι ως δόλιο συμφέρον είναι πολύ πιο έντιμο από την ηθική απάτη ενός συστήματος αξιών όπως ακολουθείται παγκοσμίως. Για παράδειγμα, όταν χτύπησε τη Μάρθα δεν προσπάθησε να την εκμεταλλευτεί ούτε τη μίσησε. Για αυτόν η σχέση τους δε θα έπρεπε να διαταραχθεί από ένα μεμονωμένο γεγονός καθώς δεν είχε σκοπό να συστηματοποιήσει την βίαιη συμπεριφορά απέναντί της ούτε να αποκομίσει άλλα οφέλη μέσω τρομοκρατίας!

Παράξενος άνθρωπος που παράξενα σκέφτεται όμως ακόμα κι αυτός, ο φαινομενικά ψυχρός και απόμακρος τύπος που προσπαθεί να ζει μέσω ενός κώδικα αξιών αμφίβολης ποιότητας, αξίζει να ακούσει ευχές για τα γενέθλιά του!

Ο Καταυλισμός, 3. Σορίν, μη κοιτάς πίσω

Ο Σοριν μπηκε στη παραγκα του με το σκυλο αγκαλια. Τον ακουμπησε σε μια γωνια πανω σε κατι παλιες εφημεριδες. Μουρμουριζοντας κατι παλιες ινδιανικες καταρες για το Βαλερυ πηρε το μπουκαλι με το αλκοολ που τους εσωζε τις νυχτες απο το πανικο. Ηπιε δυο γερες γουλιες και πηγαινοντας πανω απο το σκυλο του αδειασε το μισο μπουκαλι πανω στις πληγες του. Ο σκυλος τιναχτηκε απο το εντονο τσουξιμο, εβγαλε ενα ουρλιαχτο που κρατησε λιγο, εκλεισε τα ματια αποκαμωμενος και συνεχισε το κλαψουρισμα.
Κατι σφιχτηκε μεσα στο Σοριν, ο πονος του ζωου τον αγγιξε βαθεια. Ετσι ηταν ομως αυτος. Ο πονος των αλλων τον μαγνητιζε. Ειτε σωματικος ειτε ψυχικος του ξυπνουσε μια εντονη συμπονοια.
Ολοι εχουμε τα ελαττωματα μας, μονολογουσε πικρα οταν σκεφτοταν οτι ηταν αυτη η περιεργη αγαπη του προς το πονο που ειχε σημαδεψει τη ζωη του. Καθισε διπλα στο σκυλο, αρχισε να πινει χαιδευοντας του ησυχα το κεφαλι. Ο ηλιος ανεβαινε ψηλα και οι τοιχοι της παραγκας ειχαν αρχισει να πυρωνουν, το μυαλο του ομως ταξιδευε σε μερη παγωμενα, σε μερη που ο αερας σηκωνε τις τεντες του τσιρκου και περναγε μεσα στα καταλυματα.
Εκει που οι ανθρωποι του, οι παραμορφωμενοι, οι μεταλλαγμενοι, τα αγαπημενα του φρικια, παλευαν εκτος απο το κρυο και με την αποστροφη του κοσμου προσπαθωντας να τη μετατρεψουν σε μια ανιερη διασκεδαση και κερδιζοντας τη ζωη τους να βυθιστουν ακομα περισσοτερο στη δικια τους αυτολυπηση.
Εκεινο το βραδυ η Λιζα και η Αλλη, σιαμαιες κατα μηκος της πλατης, η μια μαυρα ματια και η αλλη πρασινα, ειχαν μαζεψει καμια δεκαρια θεατες κι επαιζαν το νουμερο που θα τους εφερνε στα προθυρα της λιποθυμιας. Μεσα απο ενα πολυ σωστα υπολογισμενα σκοταδι οπου μονο το προσωπο της φαινοταν, ρωτουσε η Λιζα με τα πελωρια μαυρα ματια της καποιον και μετα επερνε μια γρηγορη στροφη, πανω σ'ενα αριστοτεχνικα κρυμμενο σκαμπω. Μεσολαβουσε μια σκοτεινη στιγμη και ξαφνικα εμφανιζονταν τα πρασινα ματια της αλλης να κοιτουν απο ενα ολόιδιο προσωπο το σαστισμενο θεατη. Αυτη η αλλαγη δεν γινοταν αμεσως αντιληπτη αλλα προκαλουσε μια κατασταση ελαφρης ανισορροπιας μεσα στο -ας το πουμε- θυμα, που επιτεινοταν καθως οι στροφες των ενωμενων αδελφων συνεχιζονταν. Πολλες φορες το τελος αυτου του νουμερου ερχοταν μαζι με την καταρευση του θεατη, ειτε σε δακρυα, ειτε σ'ενα παραλογο τρομο.
Οι παλιοι του τσιρκου λεγανε οτι λογω των αδερφων ο Φεντερικο Μπουενδία ειχε δωρισει το τσιφλικι του στην εκκλησια, ο Σοριν ειχε ζητησει μαλιστα τοτε μια μικρη βοηθεια απο τον Επισκοπο σαν ανταλλαγμα αλλα πηρε την απαντηση να μαζεψει τα φρικια του και να φυγει μη τρελλανει και καναν αλλο ανυποψιαστο.
Το νουμερο των αδελφων ηταν σε εξελιξη οταν μπηκε μεσα στη σκηνη τρεκλιζοντας και πυροβολωντας στον αερα ενας μιγας. "Οκτάβια, Οκταβια ...." φωναζε "θα ερθεις μαζι μου ή θα πεθανουν ολοι εδω μεσα".
Η δεκαπενταχρονη Οκταβια, με την αμφιβολη χαρα να εχει το προσον να ζει παντα πεντε λεπτα μπροστα απ' τους αλλους, τον ειχε ηδη φανταστει να ερχεται τον τρελλαμενο απο ανιατο ερωτα Αουγκουστο, που δεν ηταν κακος, το αντιθετο μαλιστα, απλα δεν ηταν ευκολο οχι με αυτον αλλα με κανενα να ζησει μια φυσιολογικη μεσα σ' αυτη τη χρονικη διαφορα.
Ετσι ειχε φροντισει να κρυφτει πισω απο κατι αχυρομπαλες στη διπλανη σκηνη ζωντας μεσα στο μυαλο της ηδη το μαρτυριο που μολις ξεκινουσε. Κουλουριασμενη, ετρεμε απο το φοβο της περιμενοντας το παρον του μυαλου της να γινει και παρον του κοσμου. Ξαφνικα πεταχτηκε κι ετρεξε στο Σοριν φωναζοντας του "σκοτωσε τον, τωρα, τωρα, σκοτωσε τον" Ο Σοριν ενιωσε απο τον τρομο της τη συμφορα που θα ερχοταν και περασε καποιες μαρτυρικες στιγμες να σκεφτεται αν επρεπε να γινει δολοφονος για λογους που ακομα δεν ηξερε. Εβγαλε το ινδιανικο στιλετο απο τη θηκη δεξια και το τιναξε προς τον Αουγκουστο. Τον βρηκε διπλα στη καρδια, η κινηση του πυροβολισμου του ηταν μαλλον αντανακλαστικη, η σφαιρα βρηκε τη Λιζα αναμεσα στα πελωρια μαυρα ματια, η Αλλη εμεινε για λιγη ωρα να ζει εναν απιστευτο πονο που ηταν δικος της χωρις να ειναι, ο θεατης-θυμα τρελλαθηκε ακαριαια γιατι εκει που εβλεπε δυο πρασινα ματια ξαφνικα ειδε ενα προσωπο ιδιο με δυο μαυρα να τον κοιτανε αδεια και απορημενα - οσο μπορουν αυτα τα δυο επιθετα να συνδυαστουν στην περιπτωση μας.
Η Οκταβια επεσε στο χωμα να θρηνει, γι αλλη μια φορα δεν της ειχε βγει σε καλο οτι ηταν μπροστα απο τους αλλους. Δεν ειχε νοημα, το ηξερε, κανενα νοημα.
Η φοβερη σκηνη που ολα αυτα τα χρονια παιζοταν και ξαναπαιζοταν στα ματια του Σοριν ξαναεζησε με μια ενταση τονισμενη απο το μαρτυριο του Κυριουσμιθ.
Εφερε το μπουκαλι στα χειλη του και ηπιε και ηπιε προσπαθωντας να ριξει ενα μαυρο πανι της πανω της, εστω μονο για σημερα.

Τύχη, η ανίκανη Θεά

Ο Μακενζι εβλεπε παντου τη τυχη σαν τον απολυτο κυριο.
Πιστευε οτι μπορει να φτιαχτει ο πιο απιθανος συνδυασμος αλλα και ο πιο αναμενομενος και αυτο με ...τυχαια σειρα.
Ετσι ομως μπορεσε κι εφτασε στο δικο του προσωπικο σατόρι, που ηταν: η τυχη αναιρει τον εαυτο της. Θεωρωντας οτι καθετι ειναι τυχαιο αφαιρεις και την δυναμικη του. Εφοσον ολα ειναι τυχαια το αν αυτο εχει συγκεκριμενη αξια ειναι κι αυτο τυχαιο. Η τυχη δηλαδη δεν υπαρχει επειδη υπαρχει *

Παραδειγμα: αδυνατω να βρω καποια λογικη στη τυχαιοτητα που κυριεψε τη ζωη του απο το πρωτο δευτερολεπτο και το τι μπορει να κρυβει, οπως και ειλικρινα ομολογω οτι δεν ξερω τι μπορει να σημαινουν ( ο ιδιος θα ελεγε: τιποτα) τα τοσα Μ που μαζευτηκαν μεσα στην ιστορια του.
Μομπάσα, γενεθλια πολη - Μπαρογκο, η μητερα - Μουκάμι, το ονομα που του εδωσαν που θα πει milk maid- Μακενζι, ο ιεραποστολος - Μαρθα, η γυναικα που επαιξε ενα ρολο που ακομα δεν ξερουμε και η ... απολυτη αποδειξη οτι η τυχη οτι θελει κανει ειναι το ζωδιο του που βρισκεται αναμεσα Παρθενου και Σκορπιου με τα εξης συμβολα


Παρθένος



Ζυγός





Σκορπιός



(φυσικα και δεν πιστευε στα ζωδια, θα ηταν σα να πιστευε οτι κατι μεσα στη τυχαιοτητα εβαζε νομους, πως ειναι δυνατον;)

* Με τετοιες σκεψεις δεν ειναι ν'απορει κανεις πως και η τελικη του καταληξη ηταν ο ....Καταυλισμος

Sorin, αλκοόλ και θεάματα

Ξεκάθαρα ο Σορίν είναι λατίνος. Αρκεί μια ματιά στα χαρακτηριστικά του για να πειστεί ο καθένας. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στις κορδιλιέρες των Άνδεων. Και όπως οι κορδιλιέρες ελίσσονται σαν ένα σκοινί φτιάχνοντας το ανάγλυφο της οροσειράς των Άνδεων έτσι και ο Σορίν ελίχθηκε ανάμεσα σε πολιτισμούς και κουλτούρες φτάνοντας μέχρι τον Καταυλισμό. Σε ηλικία 12 χρονών δοκίμασε για πρώτη φόρα να μασουλήσει φύλλα κόκας όπως είχε δει πολλούς να κάνουν στα οροπέδια που ανατράφηκε. Άρχισε να πειραματίζεται κρυφά, να βράζει τα φύλλα, να φτιάχνει μυστηριώδη εκχυλίσματα. Τον συνέπαιρνε η ζάλη που αισθανόταν μετά. Βυθιζόταν και οι ιστορίες που άκουγε από τους παλαιότερους έπαιρναν μορφή στο μυαλό του - κονκισταδόρες, Κούσκο, Τιτικάκα, Αταχουάλπα, δόρατα, τόξα και κακάσχημοι, άγριοι θεοί που διψούσαν για αίμα και θυσίες.

Στα 14 του κι ενώ πια η κόκα του είχε γίνει καθημερινή συνήθεια αποφάσισε να φύγει με ένα σακίδιο στην πλάτη αφήνοντας την φυλή του και τους φίλους του. Κατηφόρισε τις Άνδεις και έφτασε μέχρι τη Λίμα όπου για πρώτη φορά αντίκρισε την απεραντοσύνη της θάλασσας. Ο Ειρηνικός Ωκεανός τον μάγεψε. Ο ίδιος θεώρησε πως ήταν ένα σημάδι της μοίρας του. Μετά από τις περιπλανήσεις του στα βουνά ερχόταν η ώρα να περιπλανηθεί και στη θάλασσα. Στα 17 του μπάρκαρε με το τσιμεντάδικο "Εσπεράντσα" από το λιμάνι του Βαλπαρέζο και άρχισε να γυρνάει τον κόσμο αλλάζοντας χώρες, ηπείρους και θάλασσες, πλοία και πληρώματα.

Ένας Αργεντίνος συντηρητής έγινε καλός του φίλος. Κάποτε του έκανε δώρο μια γαλαζόλευκη φανέλα από τη χώρα του. Στο πίσω μέρος έγραφε Sorin και είχε τον αριθμό 3. Ο αργεντίνος αργότερα άλλαξε καράβι, άλλαξε πορεία και δεν ξαναειδώθηκαν από τότε. Ο δρόμος του Σορίν τον έβγαλε ως τον Καταυλισμό. Στο μυαλό του είχε το "El Circo Perdición" ενώ στο μικρό του σακίδιο είχε τη φανέλα που του είχε δωρίσει εκείνος ο Αργεντίνος, ένα μπουκάλι με αλκοόλ και μια μικρή φωτογραφία από τα παιδικά του χρόνια. Στο πίσω μέρος έγραφε: "Niño Anselmo"

El Circo Perdición

Το "El Circo Perdición" είναι ο τρόπος που ο Σορίν φαντάστηκε το τσίρκο. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι πριν καταλήξει στον Καταυλισμό είχε καταφέρει να βρει τα άτομα που θα στελέχωναν "...το μεγαλύτερο τσίρκο που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα...". Ποτέ δεν αποκάλυψε τι συνέβη σε εκείνον το θίασο ή πόσες παραστάσεις είχε δώσει ούτε κάποιος από τους υπόλοιπους γνώριζε με βεβαιότητα αν πράγματι υπήρξε. Στο μυαλό του Σορίν το τσίρκο δεν ήταν περιοδεύοντες ακροβάτες, κλόουν, ταχυδακτυλουργοί ή ζογκλέρ αλλά ένα σύνολο ανθρώπων που θα διασκέδαζαν το κοινό τους μέσα από το κατάντημά τους. Ένα freak show αποτελούμενο από απόκληρους και περιθωριακούς που θα έδινε τη χαρά της ανωτερότητας στους θεατές του αλλά θα τους θύμιζε πόσο εύκολο είναι να φτάσει κανείς σε αυτό που οι κοινωνίες ανενδοίαστα ονομάζουν "πάτο".

Ο Σορίν εξακολουθεί να πιστεύει ότι κάποτε θα μπορέσει να πείσει τα μέλη του Καταυλισμού να δώσουν μια σειρά παραστάσεων περιοδεύοντας σε όλο τον κόσμο. Πίστευε ότι έτσι θα ξυπνούσε πολλές συνειδήσεις αλλά και ότι θα μπορούσε να εξασφαλίζει με άνεση αλκοόλ της επιλογής του και όχι ένα διαφορετικό μείγμα κάθε φορά που ζητιάνευε στα νυχτομάγαζα.